இந்துத்துவத்திற்கு இரையாகும் மணிப்பூர்- 5
மணிப்பூர் மாநிலத்தில் பெரும்பாலான குடிமக்கள் மெய்தி இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதை நாம் ஏற்கனவே பார்த்தோம். இவர்கள் (Meiteilon) மணிப்பூரி என்றழைக்கப்படும் மைத்தி மொழியைப் பேசி வருகின்றனர். இம்மொழி 1992ஆம் ஆண்டில் இந்தியாவின் அங்கீகரிக்கப்பட்ட மொழிகளில் ஒன்றாகச் சேர்க்கப்பட்டது.
வடக்கில் நாகாலந்து, மேற்கில் அஸ்ஸாம், தெற்கில் மிஸோராம், கிழக்கில் மியான்மார் (பர்மா) எல்லையாக கொண்ட மாநிலம்.
மணிப்பூரும் அதன் மக்களும் வரலாற்றின் பிற்பகுதியில், அவர்களின் அண்டை பிரதேசத்தினரால் வெவ்வேறு பெயர்களால் அழைக்கப்படனர். 1762 இல் பிரித்தானிய கிழக்கிந்திய கம்பெனி மற்றும் இப்பகுதி மன்னரான மிய்டிங்கு சிங்தாங்கோம்பா (பாக்கியசந்திரன்) ஆகியோருக்கு இடையே கையெழுத்தான முதல் உடன்படிக்கையில், இந்த ராஜ்யத்தின் பெயர் மிக்லே என்று பதிவு செய்யப்பட்டது.
மணிப்பூர் அதன் வரலாற்றுக்காலம் முழுக்க மித்ரபாக், கங்லிபாக், மீதிலிபாக் போன்ற இருபதுக்கும் மேற்பட்ட வெவ்வேறு பெயர்களால் அழைக்கப்பட்டு வந்துள்ளது. பிற்காலத்தில் இம்மாநிலம் சமஸ்கிருதமயமாக்கலான போது மணிப்பூர் என்ற பெயர் சூட்டப்பட்டது.
மணிப்பூரின் பள்ளத்தாக்கு மற்றும் மலைகள் இரண்டிலும் தனித்துவமான அடையாளத்துடன் ஏராளமான கலாச்சாரக் குழுக்கள் உருவாகி வெவ்வேறு பகுதிகளை ஆக்கிரமிக்கத் தொடங்கின. காலப்போக்கில் பள்ளத்தாக்கில் பல்வேறு அளவு மற்றும் வலிமை கொண்ட பல குலங்கள் உருவாகின.
மெய்திகள் என்பவர்கள் குமான், லுவாங், மொய்ராங் மற்றும் மெய்தி ஆகிய நான்கு வெவ்வேறு பழங்குடியினரின் தொகுப்புகளைச் சேர்ந்தவர்கள்.
இந்தப் பழங்குடியினரின் பிந்தையவர்கள், மற்ற மூன்று பழங்குடியினர் மீது அதன் செல்வாக்கை செலுத்தி, அவர்களை உள்வாங்கி நவீன மெய்தி இனத்தை உருவாக்கினர். குறிப்பாக,15 ஆம் நூற்றாண்டில், மணிப்பூர் பள்ளத்தாக்கின் குலங்களின் மன்னர்களுக்கு / தலைவர்களுக்கு இடையே நீண்ட காலத்திற்கு இடையேயான மோதல்களுக்குப் பிறகு, பள்ளத்தாக்கில் வசிக்கும் வெவ்வேறு சமூகக் குழுக்கள் நிங்தௌஜாஸின் அரச ஆட்சியின் கீழ் ஒரே குழுவாக இணைக்கப்பட்டன.
இந்த மெய்திகள் ஆரியர்களா அல்லது மங்கோலியர்களா என்பதில் அறிஞர்கள் பெருமக்களிடம் இரு வேறுபட்ட கருத்துகள் விவாதத்தில் உள்ளன. மெய்திகள் மகாபாரதத்தின் அர்ஜுனனின் வழித்தோன்றல்கள் என்றும் அதனால் அவர்கள் ஆரிய வம்சாவளியினர் என்று ஒரு தரப்பும் பழங்குடி மக்களைப் போலவே மங்கோலிய இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று மற்றொரு கருத்தியலும் மெய்தி ஆய்வாளர்களிடம் காணப்படுகிறது.
மெய்திகள் ஆரிய வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர்கள் என்ற கருத்தை இபூங்கோஹால் சிங், ஆர்.கே. ஜலஜித் சிங், அடோம்பாபு ஷர்மா போன்ற அறிஞர்கள் வலியுறுத்துகிறார்கள்.
இபூங்கோஹல் சிங்கின் கூற்றுப்படி, “மணிப்பூரின் அசல் குடிமக்கள் கிராதாக்கள் (நாகாக்களின் சில பழங்குடியினர்). அந்த நேரத்தில் மணிப்பூர் பள்ளத்தாக்கு நீர் நிறைந்திருந்தது” (சிங் 1987, 10). அவர்கள் மலைகளில் குடியேறியவர்கள். தண்ணீர் மெதுவாக வற்றியதால் மக்கள் பள்ளத்தாக்குக்குச் செல்ல ஆரம்பித்தனர். இந்த நேரத்தில்தான் ஆரியர்கள் மணிப்பூர் பள்ளத்தாக்குக்கு வரத் தொடங்கினர் என்று இபூங்கோஹால் நம்புகிறார்.
மேலும் எழுதுகிறார், ” ஆனால் இந்த முறை ஒரு குழு மக்கள் ஒரு கலாச்சார நாயகன் தலைமையில் வந்து இங்கு குடியேறினர். கிழக்கு மற்றும் மேற்கில் இருந்து இந்த மக்கள் மணிப்பூருக்கு வந்து இங்கு குடியேறத் தொடங்கினர், ஒவ்வொரு குழுவுக்கும் ஒருவர் தலைமை தாங்கினர், இதனால் மணிப்பூர் பெரிய ஆரிய காலனியாக மாறியது”. (சிங் 1987, 11-12)
ஆர்.கே.ஜலாஜித் சிங் எழுதுகிறார், “இந்தியாவும் சீனாவும் செழிப்பான நாடுகளாக இருந்த காலத்தில் மணிப்பூர் பள்ளத்தாக்கு வழியாக தூய ஆரிய இரத்தத்தின் பெரும் அலை சென்றது” (சிங் 1992, 53). மணிப்பூர் எப்பொழுதும் இந்தியாவின் ஒரு பகுதியாகவே இருந்து வந்துள்ளது என்றும், கிமு 300 ஆம் ஆண்டிலிருந்தே (சிங் 1992, 55) பழங்காலத்திலிருந்தே அவள் நாட்டின் மற்ற பகுதிகளுக்குத் தெரிந்திருந்தாள் என்றும் அவர் தொடர்ந்து கூறுகிறார்.
குமாரின் கூற்றுப்படி, ” மகாபாரதத்தில் காணப்படும் மணிப்பூர் தற்போதைய மணிப்பூர் மாநிலமாகும். கதையில், அர்ஜுனன் மணிப்பூரைச் சேர்ந்த சித்ராங்கதாவை மணந்து, அவர்களது திருமணத்திலிருந்து ஒரு மகனைப் பெற்றான். அவனது பெயர் பப்ருவாஹனா, அதன்படி, மெய்திகள் மகாபாரதத்தின் அர்ஜுனனின் மகனான பப்ருவாஹனாவின் வழித்தோன்றல்கள்” (குமார் 2001, 4-5).
இந்தக் கருத்தியல் பல நவீன அறிஞர்களால் கடுமையாக எதிர்க்கப்படுகிறது. கபுய், ஹோரம், தும்ரா, பட்டார்ச்சார்யா மற்றும் ராய் போன்ற வரலாற்றாசிரியர்கள் இந்தக் கோட்பாட்டை நிராகரிக்கிறார்கள்.
பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் ஆளும் வர்க்கம் மற்றும் பள்ளத்தாக்கு மக்கள் இந்து மதத்தை ஏற்றுக்கொண்டதன் விளைவாக இது இருந்திருக்கலாம் என்று கங்முமேய் கபுய் நம்புகிறார். (கபுய், 2003, 15)
“மெய்திக்களின் இந்தோ-ஆரிய வம்சாவளியின் கோட்பாடு பிராமணர்களால் முன்வைக்கப்பட்டது மற்றும் மணிப்பூரின் அரச ஆதரவாளர்கள் மற்றும் சில பிரிவு மக்களால் ஆதரிக்கப்பட்டது. இது இந்து மதத்தை ஏற்றுக்கொண்டதன் விளைவாகும். பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் ஆளும் வர்க்கம் மற்றும் பள்ளத்தாக்கு மக்களால் இது முன்வைக்கப்ப்பட்டது”. (குமார் 2001, 4)
மணிப்பூரில் அர்ஜுனனுக்கு ஒரு மகன் இருந்தான் என்பதற்கு எந்த ஆதாரமும் இல்லை என்று டன் வாதிடுகிறார் (டன் 1992, 16). அவருக்கு ஒரு மகன் இருந்தாலும், அர்ஜுனனின் திருமணத்திற்கு முன்பு வாழ்ந்தவர்கள் ஆரியர்கள் அல்ல என்பதும் விவாதத்திற்குரியது என்கிறார்.
இதே கருத்தை, பிகே & சஷி அலுவாலியா மற்றும் கெய்ட் போன்ற சில அறிஞர்கள், மகாபாரதத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள மணிப்பூர் தற்போதைய மணிப்பூர் மாநிலம் அல்ல என்று வலியுறுத்துகின்றனர்.
இலக்கியத்தின் படி, அர்ஜுனன் கடல் வழியாக மணிப்பூருக்குச் சென்றது, தற்போதைய மணிப்பூர் மாநிலத்தை மகாபாரதத்தில் காணப்படும் மணிப்பூருடன் அடையாளம் காண முடியாததற்கு மற்றொரு காரணம். எந்த வகையிலும், பக்கத்திலும் தற்போதைய மணிப்பூர் மாநிலம் கடலுடன் இணைக்கப்படவில்லை என்று ஆர்சி மஜுந்தரை மேற்கோள் காட்டி கபுய் எழுதுகிறார்.
ராய் மற்றும் பட்டாச்சார்யா போன்ற பிற அறிஞர்கள் மொழியியல் அம்சத்திலிருந்து, மெய்தி மொழியின் அமைப்பு மற்றும் சொற்களஞ்சியம் திபெட்டோ-பர்மன் தோற்றத்துடன் ஒத்துப்போவதால், ஆரிய தோற்றம் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதது (ராய் 1973, 4; பட்டாச்சார்யா 1963). ஹாட்சன் மற்றும் கபுய் ” இந்தோ-ஆரிய வம்சாவளியின் இத்தகைய கதைகள் வெளிப்படையாக இந்து மதத்தின் செல்வாக்கால் கறைபட்டவை” என்று வாதிடுகின்றனர். புதிதாக மதம் மாறிய மெய்தி மன்னரையும் அவரது குடிமக்களையும் புகழ்வதற்காக அவை பிராமணர்களால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டதாக நம்பப்பட்டது என்கிறார். (ஹாட்சன் 1908).
மணிப்பூரின் கூறப்படும் ஆரியத் தொடர்பு, இந்து உலகில், குறிப்பாக இந்தியாவின் அரச குடும்பங்களிடையே மரியாதையைப் பெற, சமகிருதமயமாக்கலின் ஒரு அம்சமாகப் பார்க்கப்பட வேண்டும். (கபுய் 1991, 3)
தற்போதைய மாநிலமான மணிப்பூர் மகாபாரதத்தில் காணப்படும் மணிப்பூராக இருக்க முடியாது என்பதற்கு மற்றொரு வலுவான காரணம், அது மாநிலத்தின் பழங்காலப் பெயர் அல்ல. மணிப்பூரி வரலாற்றுப் படைப்பான சனமாஹி லைக்கனின் படி, “மணிப்பூர் என்ற பெயர் முதன்முதலில் பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் இந்துமயமாக்கப்பட்ட கரிப்னிவாஸ் (1709-48) ஆட்சியின் போது அதிகாரப்பூர்வமாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது” (கபுய் 2003, 1).
இலக்கியங்களின்படி, இப்பகுதியின் அசல் பெயர்களில் காங்லீபக், சனாலிபக், கங்லேய் புங்மயோல், பொய்ரீபக் மற்றும் மீட்ராபாக் ஆகியவை அடங்கும்.(சிங் 1991, 3)
அறிஞர்கள் மற்றும் எழுத்தாளர்களால் பரவலாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட மற்றொரு பாரம்பரியம், மெய்திகள் மங்கோலிய இனத்தில் இருந்து உருவானது என ராய், தும்ரா, ஹோரம், ஹாட்சன், என். டோம்பி சிங் மற்றும் பராட் போன்ற வரலாற்றாசிரியர்கள் மற்றும் அறிஞர்கள் இந்தப் பாரம்பரியத்தை ஆதரிக்கின்றனர்.
மெய்தி சமூகத்தைச் சேர்ந்த என். டோம்பி சிங் “மணிப்பூர் பள்ளத்தாக்கு மக்களுக்கும் (Meiteis) மலைப்பகுதிகளில் இருப்பவர்களுக்கும் இடையே அடிப்படை வேறுபாடு இருப்பதாக பலர் நினைக்கிறார்கள். உண்மையில் அது அவ்வாறு இல்லை. மணிப்பூரின் முழு மக்களும் ஒரே இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். மனித இனங்களின் சீன-திபெத்தியக் குழுவிற்கு நெருக்கமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ இருக்கலாம் என்கிறார்.” (சிங் 1972, 17)
சிங், மெய்திகள் மங்கோலிய இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று முடிவு செய்தார். அவர் எழுதுகிறார், “அவர்களின் பொதுவான தோற்றத்தில் அவர்கள் மங்கோலிய இனம் போல் தெரிகிறது. அவர்களின் தலைமுடி நீளமாகவும், கருப்பாகவும், நேராகவும் பெரும்பாலான சமயங்களில் இருக்கும். … அவர்கள் நன்கு கட்டமைக்கப்பட்டவர்கள், ஆரோக்கியமானவர்கள் மற்றும் உறுதியானவர்கள்.” (சிங் 1980, 16).
ஜான்ஸ்டோன் மற்றும் சிங் போன்ற சில அறிஞர்கள் உள்ளனர், அவர்கள் மெய்தியர்களிடையே இனத் தூய்மை இல்லை என்று வாதிடுகின்றனர்.
மெய்திகள் மங்கோலிய இனத்திலிருந்து தோன்றிய கோட்பாடு நவீன அறிஞர்கள் மற்றும் எழுத்தாளர்களால் மிகவும் பரவலாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட கோட்பாடு ஆகும். ஆரிய வம்சாவளியைக் காட்டிலும், மெய்தியர்களிடையே இளைய தலைமுறையினர் இந்தக் கோட்பாட்டை ஒப்புக்கொள்கிறார்கள்.
கொங்கர் கூறுகிறார், மெய்திகள் இந்துக்களாக மாறுவதற்கு முன்பு பழங்குடியினரைப் போலவே நடந்துகொண்டார்கள் என்ற கருத்தை உயர்சாதி மெய்தியர்களால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை, குறிப்பாக உயர் வகுப்பினர், மலைவாழ் பழங்குடியினரிடமிருந்து தங்கள் மரபு தோற்றத்தை எப்போதும் மறுக்கிறார்கள்” என்கிறார். (கொங்கர் 1996, 15) .
மெய்திகளின் முன்னோர்கள் இறைச்சி உண்பவர்கள் என்றும், அவர்கள் இறந்தவர்களை அடக்கம் செய்ததாகவும் கூறுகிறார். இவை அனைத்தும் மலைகளில் உள்ள பழங்குடியினரைப் போலவே மெய்திகள் நடந்து கொள்கின்றனர் , இது மங்கோலிய தோற்றத்தின் சாத்தியமான முடிவைக் குறிக்கிறது என லைஷ்ராம் குமார் விளக்கப்படுத்துகிறார்.
மெய்திகளின் தோற்றம் கிடைக்கக்கூடிய இலக்கியங்களிலிருந்து துல்லியமாக தீர்மானிக்க முடியாது. அது குறித்து பெரும் சர்ச்சைகள் இன்னும் தொடர்கின்றன. ஏனென்றால், அவர்களது வரலாற்றுப் பதிவுகளில் பெரும்பாலானவை அவர்கள் இந்துக்களாக மாறிய பிறகு இயற்றப்பட்டவை, எனவே அவை மிகவும் நம்பகமானவை அல்ல என்கின்றனர் வரலாற்று ஆய்வாளர்கள்,இருப்பினும், அவர்கள் முதலில் மங்கோலிய இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதில் நமக்கு எந்த சந்தேகமில்லை. ஏனெனில் பார்ப்பனர்கள் தங்களுக்கு ஏற்ற வகையில் வரலாற்றைத் திரித்து எழுதுவதில் வல்லவர்கள். தமிழர்களின் வரலாற்றில் அவர்களின் திரிபு வேலைகளை நாம் அனுபவித்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறோம்.
மணிப்பூரிலும் பார்ப்பன மேலாதிக்கத்தை ஏற்றுக் கொள்ளும் ஆய்வாளர்கள் மெய்தி மக்கள் இந்தோ-ஆரிய (Indo-Aryan) இனத் தொகுப்பினராக அடையாளப்படுத்துவதில் நெடுங்காலமாக முனைப்புடன் செயல்பட்டு வருகின்றனர். மணிப்பூர் எப்போதும் இந்தியாவின் ஒருங்கிணைந்த பகுதியாகவே இருந்தது என்று கூறி வந்தாலும் பார்ப்பனிய மேலாதிக்கத்தை , சூழ்ச்சியைப் புரிந்து கொண்ட வரலாற்றாய்வாளர்கள் மெய்திகள் மங்கோலிய இனத்தவர் என்பதை ஆணித்தரமாக நிறுவியுள்ளனர்.
சீனா, பர்மா, இந்தியா ஆகிய நாடுகளிலும் இந்தியாவின் சில வடகிழக்கு மாநிலங்களிலும் வாழும் மங்கோலிய இனத்தவரின் ஒரு பகுதியாகவே தங்களை மெய்திகள் நீண்ட காலமாகப் பார்த்துவந்துள்ளதை நாம் கவனத்தில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.
முன்னதாக, பல பகுதிகளிலும் வாழும் மங்கோலிய சமூகங்களைச் சேர்த்து, ஒரே கூட்டமைப்பாகச் செயல்படும் கனவில் மெய்திகளும் இருந்தனர். அந்த வகையில், வடகிழக்கில் பரவிய வங்க மொழியையும் கலாச்சாரத்தையும் அவர்கள் எதிர்த்தனர் என்பது வரலாறு.
மெய்தி என்ற சொல் இப்போது ஐந்து சமூகக் குழுக்களைக் குறிக்கிறது, அதாவது மெய்டேய் மரூப் (மெய்தேய் கலாச்சாரம் மற்றும் கடவுளை மட்டுமே நம்புபவர்கள்), மெய்தேய் கிறிஸ்தவர்கள், மெய்தேய் கவுரா சைடோன்யா (மெய்தேய் மற்றும் இந்து கடவுள்களை நம்புபவர்கள்), மெய்தி பிராமணர்கள் (உள்ளூரில் பாமன்கள் என்று அழைக்கப்படுகிறார்கள்), மற்றும் மெய்தி முஸ்லிம்கள் (உள்ளூரில் பங்கல்கள் என்றும் அழைக்கப்படுகிறார்கள்).
இந்தச் சமூகக் குழுக்களில் பிராமணர்களின் வருகைக்குப் பிறகு தான் மெய்திகள் இந்துக்களாக மாற்றப்பட்டார்கள். மெய்திகளுக்குள் ஏற்றத்தாழ்வு ஏற்பட்டதும் மெய்தி – குக்கி இனங்களுக்கு இடையே மோதல் அதிகரித்ததும் நடக்கத் தொடங்கியது. மெய்திகளுக்குள் ஏற்றத் தாழ்வு, மெய்திகளுக்கும் மெய்தி அல்லாதோருக்கு இடையே பிளவு என மெய்திகளின் தனித்த பண்பாட்டை சிதைக்கப்பட்டது. இந்த சிதைவு தான் இன்றைய வன்முறையின் அடிப்படையாக உள்ளது.
(தொடரும்)
க.இரா. தமிழரசன்
