தமிழ்த்தேசியம் என்பதை உணர்ச்சியாகவும், கற்பனையாகவும், சாகசமாகவும் பலரும் அவர்களுடைய புரிதலுக்கேற்ப விளங்கிக் கொள்கிறார்கள் அல்லது விளக்கம் அளிக்கிறார்கள். சிலர் அதன் அடிப்படையில் செயல்படவும் செய்கிறார்கள். தமிழ்த்தேசியம் பேசிக்கொண்டிருக்கும் பல்வேறு தரப்பினரிடம் அது குறித்த ஒத்த கருத்து இல்லை.இதனால் தமிழ்த்தேசிய அரசியலில் ஏற்படும் குழப்பங்களும் பின்னடைவுகளும் ஏராளம். இந்நிலையில் தமிழ்த்தேசியம் என்பதன் சாரம் என்ன, அதன் நோக்கம் என்ன என்பதைப் பற்றி தெளிவுபடுத்திக் கொள்வது அவசியமாக உள்ளது.
தமிழ்நாட்டில் தமிழ்த்தேசியத்தை அறிவியல்பூர்வமாக முன்வைத்து வளர்த்தெடுத்த மார்க்சிய அடிப்படையிலான தமிழ்த்தேசிய இயக்கங்களின் வரலாற்றை அறிந்துக் கொள்ளாமல் தமிழ்த்தேசியத்திற்கான தத்துவத்தையும், அரசியலையும், நடைமுறையையும் முழுமையாக புரிந்துக்கொள்ள முடியாது. ஆனால், இன்று தமிழ்த்தேசியம் பேசுகிறோம் என்று சொல்லக்கூடிய பலர் அத்தகைய வரலாற்றை அறிந்திருக்கவில்லை அல்லது செழுமையான முந்தைய வரலாற்றையும் அதன் பங்களிப்பையும் புறக்கணிக்கிறார்கள்.
அப்படி நாம் அறிந்துக்கொள்ள வேண்டிவற்றினுள் தமிழ்நாடு பொதுவுடமை கட்சியின் வரலாறு குறிப்பிடத்தகுந்ததாகும்.அதை புலவர் கலியபெருமாளுடன் இணைந்து நிறுவியவர் தோழர் தமிழரசன் ஆவார். இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி (மார்க்சிஸ்ட்-லெனினிஸ்ட்) தலைவர் சாரு மஜூம்தாரின் அழைப்பினை ஏற்று புரட்சிகர வாழ்க்கையை ஏற்றுக்கொண்ட லட்சக்கணக்கான இளைஞர்களுள் அவரும் ஒருவர். தன் கல்லூரி படிப்பை துறந்துவிட்டு நக்சல்பாரி புரட்சியாளரானார். கட்சி பிளவுபட்ட பின்னர் மக்கள் யுத்தக் குழுவின் தமிழக செயலாளராக பொறுப்பு வகித்தார். தேசிய இனப் பிரச்சனைகளுக்கு முக்கியத்துவம் தரமறுத்து “ஒன்றுபட்ட இந்தியா” என்ற போக்கில் கட்சி செயல்படுகிறது என்ற விமர்சனத்தை கட்சிக்குள் தொடர்ந்து எழுப்பிக் கொண்டிருந்தார். ஈழத்திற்கு ஆதரவாக செயல்படுகிறார் என்ற காரணத்தைச் சொல்லி இ.க.க(மா.லெ)யுத்தக்குழு அவரை கட்சியிலிருந்து நீக்கியது.
அதுவரையிலும் தமிழ் உணர்வும், தமிழர் உணர்வும் மட்டுமே பேசி தமிழ்ச்சமூகத்தின் அடிப்படை முரண்பாடான சாதிப்பிரச்சனைகளை புறந்தள்ளி வந்த தமிழ்த்தேசிய தலைவர்களிடமிருந்து முழுமையாக மாறுபட்டு தமிழகம் விடுதலை பெற வேண்டுமென்றால் மார்க்சிய கண்ணோட்டத்தின் அடிப்படையில் சாதிஒழிப்பு போராட்டத்தை தமிழ்த்தேசிய விடுதலைப் போராட்டத்துடன் இணைத்து நடத்த வேண்டும் என்று மிகத்தெளிவாக வரையறுத்தார் தோழர் தமிழரசன். தமிழ்நாட்டிற்கான தேசிய இன உரிமைகளை இந்திய அரசு ஒருபோதும் ஏற்காது; நமது உரிமைகளை பெறுவதற்கு ஆயுதந்தாங்கிய போராட்டத்தால் மட்டுமே முடியும் என்று போர்தந்திரம் வகுத்தார். தமிழ்நாடு பொதுவுடமை கட்சி என்ற கட்சியும், தமிழ்நாடு விடுதலைப்படை என்ற படையையும் புலவர் கலியபெருமாளின் உதவியோடு உருவாக்கி தமிழ்நாட்டின் விடுதலைக்காக ஆயுதந்தாங்கிய விடுதலை போராட்டத்தை முன்னெடுத்தார்.
ஈழம் குறித்த பெண்ணாடம் அறிக்கையும், மீன்சுருட்டி மாநாட்டில் வைக்கப்பட்ட “சாதிஒழிப்பின் அவசியமும் தமிழக விடுதலையும்” என்ற அறிக்கையும் தமிழ்நாடு பொதுவுடமை கட்சியின் தெளிவான அரசியல் கொள்கையை பறைசாற்றுகிறது.
சாதி ஆதிக்க எதிர்ப்பு போராட்டங்கள், நிலமீட்பு போராட்டங்கள், ஈழ ஆதரவு செயல்பாடுகள் என்று ஓய்வு, ஒழிச்சல் இல்லாமல் இயங்கியது அக்கட்சி.
அரசுக்கு சொந்தமான முந்திரிக்காடுகளை கைப்பற்றி மக்களுக்கு பிரித்துக் கொடுப்பது, பெரும் பண்ணையார்கள் நிலத்தை கைப்பற்றி மக்களுக்கு பிரித்துக் கொடுப்பது என்று ஒருசேர நிலமற்ற கூலிவிவசாயிகளை பண்ணையார்களிடமிருந்தும் , சாதிக்கொடுமையால் ஒடுக்கப்பட்டுக்கொண்டிருந்த ஒடுக்கப்பட்ட மக்களை ஆதிக்க சாதியினரிடமிருந்து விடுவிப்பது என அவர் சாதி ஒழிப்பிற்கும், தமிழக உழைக்கும் மக்களின் மீட்சிக்குமான நடவடிக்கைகளை தமிழ்நாடு பொதுவுடமை கட்சி முன்னெடுத்தது.
தமிழ்நாடு பொதுவுடமை கட்சியின் ஆயுதந்தாங்கிய பிரிவான தமிழ்நாடு விடுதலைப்படையின் செயல்பாடுகள் தமிழக, இந்திய அரசுகளுக்கு கடுமையாக சவால் விடுத்த ஒரு வரலாறாகும். இதனால், தவிர்க்கவியலாமல் தமிழக அரசும், மத்திய அரசும் தோழர் தமிழரசனையும், தமிழ்நாடு விடுதலைப்படையையும் ஒழித்துக் கட்டும் நடவடிக்கைகளில் இறங்கினர். விடுதலைப்போராட்டத்தின் பாதையிலே தோழர் தமிழரசன் அரசின் சூழ்ச்சியால் கொல்லப்பட்டாலும் அவர் நமக்கு விட்டுச் சென்றிருக்கும் கொள்கைகளும், பணிகளும் தமிழ்நாட்டின் எதிர்காலத்திற்கு மிகவும் முக்கியமானவை.
அதே போல தமிழ்நாடு மார்க்சிய லெனினிய கட்சியும், தமிழ்நாடு ஒடுக்கப்பட்டோர் விடுதலை இயக்கமும், தமிழ்த்தேசிய விடுதலை இயக்கமும், தமிழ்த்தேசிய பொதுவுடமை கட்சியும் (தமிழ்த்தேசிய பேரியக்கம்) மார்க்சிய அடிப்படையில் தமிழ்த்தேசியக் கருத்துக்களை முன்வைத்தவர்கள் ஆவர்.
2009 -ம் ஆண்டுக்கு பின்னர் உருவான தமிழ்த்தேசிய இயக்கங்கள், கட்சிகள் என்று சொல்லிக் கொள்பவைகளால் தமிழகத்தின் தமிழ்த்தேசிய வரலாறு தொடர்ந்து புறக்கணிப்படுவது ஏன்? என்ற புதிருக்கு விடை காண வேண்டும்.
அது அவ்வளவு கடினமானதல்ல.
இத்தகைய ‘தமிழ் தேசிய’ அமைப்புகள்,கட்சிகள், தமிழ்நாடு பொதுவுடமை கட்சி முன்வைத்த அரசியலை தவிர்ப்பது மட்டுமல்லாமல் தமிழ்த்தேசிய இலட்சியங்களை திரித்தும், மடைமாற்றியும் இந்திய அரசின் ஆதிக்கத்திற்கும், இந்துத்துவத்திற்கும் சேவை செய்கின்றன. அதன் பொருட்டு இளைஞர்களுக்கு தமிழ்த்தேசியம் பற்றிய தவறான புரிதலை ஏற்படுத்தி, தவறான வழிமுறைகளையும் கற்பிக்கின்றனர்.
இத்தகைய தமிழ்த்தேசியவாதிகள் மார்க்சிய அடிப்படையிலான தமிழ்த்தேசியத்தை அகற்றிவிட்டு அதனிடத்தில் இந்துத்துவ, இனவெறி, சாதிவெறி தேசியத்தை முன்வைப்பதற்காக சில பிரதான வழிமுறைகளை பின்பற்றி வருகின்றனர். அவற்றையே தொடர்ந்து பிரச்சாரம் செய்து பரப்பியும் வருகிறார்கள்.
இது போன்ற பிற்போக்கான தமிழ் தேசிய அமைப்புகளை அடையாளம் காண்பதும், அம்பலப்படுத்துவதும் தமிழ்த்தேசியத்தின் உண்மையான இலட்சியங்களை, இலக்குகளை மக்களிடம் கொண்டு சேர்ப்பதும் இன்று நமது தவிர்க்க இயலாத கடமையாக மாறி நிற்கிறது.
பிற்போக்கு தமிழ்த்தேசிய அமைப்புகளின் செயல்பாடுகளை பின்வருமாறு வகைப்படுத்தலாம்:
1) தமிழ்த்தேசியத்தின் தத்துவத்தை சிதைப்பது.
2) ஈழவிடுதலை குறித்த தவறான நம்பிக்கையை விதைப்பது.
3) தமிழகத்தில் ஆட்சியை பிடிப்பது மூலம் தமிழ் தேசியத்தின் பிரச்சனைகளை தீர்த்து விடலாம் என்பது.
4) தமிழ்ச்சாதிகளை உயர்த்தி பிடிப்பது.
5) திராவிடத்தை வேரறுப்போம் என்று செயல்படுவது
6) வெளியாரை வெளியேற்றுவதாக பிரச்சாரம் செய்வது
இந்த நிலைப்பாடுகளை ஒன்றன்பின் ஒன்றாக விவாதிப்போம்.
1. தமிழ்த்தேசியத்தின் தத்துவத்தை சிதைப்பது.
சரியான கோட்பாட்டின் வழிகாட்டல் இல்லையேல் எந்த நடைமுறையும் வெற்றியை நோக்கி பயணிக்க முடியாது. எனவே, தமிழ்த்தேசியமும் தனக்கான சரியான தத்துவத்தை வரித்துக் கொள்வது இன்றியமையாதது.
இந்தித் திணிப்பு எதிர்ப்பு போராட்டங்களை மையமாக கொண்டுதான் தமிழ்நாட்டில் தமிழ்த்தேசிய விழிப்பு நிலை உருவாக துவங்கியது. இந்தித் திணிப்பு எதிர்ப்பு போராட்டங்கள், எல்லை மீட்பு போராட்டங்கள் தமிழர்களின் உரிமைக்கான போராட்டங்களாக பார்க்கப்பட்டன. அதற்கு முன்னர் தமிழ் உணர்வு என்பது சமயம், இலக்கியம் சார்ந்ததாக இருந்ததே தவிர அது தமிழ்நாட்டு மக்களின் பொருளியல் வாழ்நிலையை, சமூக ஏற்றத்தாழ்வுகளை ஆய்வு செய்து அதிலிருந்து உருவான கோரிக்கையாக இல்லை.
தமிழ்நாடு தமிழருக்கே என்ற முழக்கம் இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தின் சூழலிலிருந்து கிளம்பியது. இந்திய துணைக்கண்டத்திலிருந்து தமிழகம் பிரிந்து தனிநாடு அடைய வேண்டும் என்ற விருப்பம் பலருக்கு இருந்தாலும் அது பரந்துபட்ட மக்களின் கோரிக்கையாகவோ அல்லது அதை நோக்கி செயல்பட உறுதியான இயக்கங்களோ உருவாகிவிடவில்லை. உருவானவைகளும் மக்கள் செல்வாக்கை பெற முடியாமல் நாளடைவில் உருத்தெரியாமல் போய்விட்டன.
பார்ப்பனீய எதிர்ப்பு நிலை இருந்தாலும் தமிழர் என்ற தேசிய இனத்தின் உள்முரண்பாடான, பார்ப்பனீயம் கெட்டிப்படுத்திய சாதியக் கட்டமைப்பை ஒழிக்க வேண்டும் என்று யாரும் அக்கறை கொள்ளவில்லை. அன்றைய தமிழ் தேசியத்தின் தமிழ், தமிழர் உணர்வு- ஒடுக்கப்படும் மக்களை பற்றி நினையாது மொழியின் தனித்தன்மை, பெருமை, வரலாறு போன்றவற்றின் பெருமிதத்தை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு தேசியத்தை , தேசத்தை பற்றி கனவு கண்டது.
தேசியம், தேசம், தேசிய இனம் ஆகியவை விருப்பம் சார்ந்து உருவாகும் கருத்து நிலைகள் இல்லை. நீண்ட வரலாற்று பின்னணி கொண்ட ஒரு மக்கள் சமூகம்,தங்கள் சமூகத்தை பிரித்து சிதைக்கும் பிளவுகளை உதறித் தள்ளிவிட்டு முன்னேறிய சமூகத்தை நோக்கிய பயணத்துக்காக ஒன்றுபட்டு எழுந்து நிற்பதே அது. எதிர்காலத்தில் சிறந்த சமுகத்தை படைப்பதற்காக ஓற்றுமையாக எழுந்து நிற்பதே, தேசியம் என்ற கோட்பாட்டின் அடிப்படை.
இந்தியாவில் ஒரு தேசிய இனத்தை மற்றொரு தேசிய இனம் அடக்குவது பிரதான பிரச்சனையா? அல்லது சமூக வளர்ச்சியின் மூலமாக ஒரு தேசியமாக பரிணமிக்க முடியாமல் பிற்போக்கான சாதியை பற்றிக்கொண்டு தமிழ்நாட்டு மக்கள் பிளவுபட்டு இருப்பது பிரதான பிரச்சனையா என்பதை ஆழ்ந்து பரிசீலிக்க வேண்டிய அவசியம் உள்ளது.
இலங்கையில் சிங்கள பேரினவாதத்தின் நேரடி விளைவாக சிங்களர்- தமிழர் முரண்பாடுகள் ஓரு தேசிய இன விடுதலைப் போராட்டத்தை நோக்கி நகரலாயிற்று. ஆனால் இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் காலனியாதிக்கத்தின் இந்திய அடிவருடிகள் ஆட்சியையும்,ஆளும் அதிகாரத்தையும் கைப்பற்றிக்கொண்டனர். அந்த ஆட்சி தங்களின் சுரண்டல் வசதிகளுக்காக இதுவரை தேசமாக இல்லாதிருந்த இந்தியாவை “ஒரு தேசமாக” மக்களை நம்பச் செய்வதற்கான முயற்சிகளை துவங்கியது.இந்தியாவில், இலங்கையை போல எந்த ஓரு குறிப்பிட்ட தேசிய இனமும் மற்றொரு தேசிய இனத்தை ஒடுக்கவில்லை,உண்மையில் பிரிட்டிஷ் காலனியாதிக்கவாதிகளிடமிருந்து ஆட்சியதிகாரத்தை கைமாற்றிக்கொண்ட முதலாளித்துவ கும்பலே இந்தியாவில் உள்ள அனைத்து தேசிய இனங்களையும்,அதன் மொழிகளையும் ஒழித்துக் கட்டிவிட்டு அதன் மேல் “ஒரு புதிய இந்தியாவை” அமைப்பதற்கு தீவிரமாக வேலை செய்து வருகின்றனர்.
மேலும் இந்திய அரசு தன் ஆதிக்க,அராஜக போக்கின் மூலமாக ஒரே நாடு, ஒரே மொழி, ஒரே பண்பாடு என்பதை இந்திய துணைக்கண்டம் முழுவதும் உள்ள பல்வேறு தேசிய இனங்களின் மீது ஒரு ஒற்றை அடையாளத்தை திணிப்பதை முழுமூச்சுடன் நிறைவேற்றி வருகின்றனர்.
இதற்கான சித்தாந்தமாக அவர்கள் பயன்படுத்துவது ஆர்.எஸ்.எஸ் முன் வைக்கும் இந்து ராஷ்டிரம் என்பது. இந்து – இந்தி – இந்தியா என்ற ஒற்றை மொழி, ஒற்றை பண்பாட்டு, பெரும்பான்மைவாத இந்தியாவை உருவாக்கும் நோக்கில் இந்தியாவின் பல்வேறு தேசிய இனங்களின் வளர்ச்சியை ஒடுக்குகின்றனர்.
குஜராத், ராஜஸ்தான், மராட்டியத்தைச் சேர்ந்த முதலாளிகளின் நலன்களுக்காக அந்த மாநில மொழிகளே அழிக்கப்பட்டு அவ்விடத்தில் இந்தி திணிக்கப்படுகிறது. வடமாநிலங்களின் பிரதேச மொழிகள் ஒழித்துக் கட்டப்பட்டு இந்தி திணிக்கப்பட்டது, தொடர்ந்து திணிக்கப்படுகிறது..
இவ்வாறாக, இந்தியாவின் இந்துத்துவ, பார்ப்பனீய, ஆளும் அதிகார வர்க்கம், இந்தியாவில் உள்ள அனைத்து தேசிய இனங்களுடன் முரண்பாட்டை உருவாக்கிக் கொள்வதோடு தேசிய இனங்களுக்கிடையே பகைமையை வளர்ப்பதையும் செய்து வருகிறது.
அவ்வகையில் இந்துத்துவா அடிப்படையிலான இந்திய ‘தேசியமும்’ அவர்களது பிரதிநிதியாக உள்ள இந்திய அரசும் நம்முடன் நேரடியாக கொண்டிருக்கும் பிரச்சனைகளையும், நம்மை போன்ற பிற தேசிய இனங்களுடன் தோற்றுவிக்கும் பிரச்சனையையும், தமிழ்நாட்டிற்குள்ளேயே உருவாக்கும் பிரச்சனைகளையும் பற்றி நாம் எந்த அளவிற்கு தெளிந்து கொள்கிறோமோ அந்த அளவில்தான் நாம் அவற்றை எதிர்ப்பதற்கான தயாரிப்புகளை மேற்கொள்வதற்கும் வாய்ப்பாக இருக்கும்.
அந்தவகையில் தமிழ்நாட்டில் நிலவும் உள்முரண்பாடுகளை பார்த்தோமானால், இதுவரை வளர்ந்து வந்திருக்கும் தேசிய உணர்வையும், தேசியத்தின் வளர்ச்சியையும், தேசத்திற்கான திட்ட வரைவையும் காண விரும்பினோமென்றால் நாம் விரும்பும் விடைகள் நமக்கு காண கிடைப்பதில்லை.
தமிழ்நாடு எனும் நிலப்பரப்பில் வாழும் அனைவரையும் தமிழ்நாட்டின் குடிமக்களாக ஏற்று சமத்துவத்தை பேணாமல் அவர்களுள் பிரிவினையை விதைக்கும் தமிழ் தேசியமாக மட்டுமே இப்போது அது வளர்ந்து வருகிறது . தமிழை தாய்மொழியாக கொண்ட சக தமிழர்களையே சாதி அடிப்படையில் தனக்கு சமமாக கருதாமல், இழிவாக பார்க்கும் மற்றொரு தமிழ் பேசும் பிரிவினர் இங்கே நீடிக்கும் போது இன்னும் தமிழ்த்தேசிய ஒற்றுமை உருவாகிவிடவில்லை என்பதையே இது காட்டுகிறது. அதாவது நாங்கள் தமிழர்கள் என்று சொல்வதற்கும், ஒரே இனமாக ஒன்றுபட்டு நிற்பதற்குமான வளர்ச்சியை தமிழ்நாடு இன்னும் அடையவில்லை என்பதே அதன் பொருள். தமிழ்நாட்டில் தமிழ்த்தேசிய உணர்வை விதைத்து அனைவரையும் ஒன்றுபடுத்த வேண்டும் எனில் முதலில் சாதிஒழிப்பு களத்தில் பணியாற்றுவதற்கே முன்னுரிமை அளிக்கப்பட வேண்டும்.
தமிழ்நாடு பொதுவுடமை கட்சிதான் மார்க்சிய அடிப்படையில் அதற்கான தத்துவார்த்த அடிப்படைகளை வகுத்து தந்தது. இந்தியா, தேசிய இனங்களின் சிறைக்கூடமாக இருக்கிறது,அதனால் இந்தியாவிடமிருந்து விடுவித்துக்கொள்ள, இறையாண்மை கொண்ட ஒரு தேசத்தை பெற, நாம் ஒரு தேசிய விடுதலைப் போராட்டத்தை நடத்த வேண்டியிருக்கிறது என்பதை தெளிவாக முன்வைத்தது.
அதோடு,மார்க்சிய அடிப்படை என்றவுடன் வர்க்கம் ஒழிந்தால் சாதி தானே ஒழிந்துவிடும் என்ற வழக்கமான மார்க்சியர்களின் பார்வையோடு அவர்கள் உடன்பட்டு நிற்கவில்லை. வர்க்கத்திற்குள் வர்க்கம் (அ) மூடுண்ட வர்க்கம் (அ) வர்க்கம் எனப்படும் சாதிதான் தமிழினம் ஒன்றிணைந்து போராடுவதற்கு தடையாக இருக்கிறது என்பதை ஆய்வுப்பூர்வமாக விளக்கி சாதி ஒழிப்பை தமிழ் தேசிய விடுதலைப்போராட்டத்துடன் இணைத்தார்கள்.
தேச விடுதலை போராட்டம், சாதி ஒழிப்பு இவற்றை வர்க்கப்போராட்டத்துடன் இணைத்து அசைக்க முடியாத வலுவான, பிழையில்லா தத்துவார்த்த பின்னணியோடு தமிழ்தேசிய விடுதலைக்கான கொள்கைகளை வகுத்து தந்தார்கள்.
இவைதான் தமிழ்த்தேசியத்தின் அடிப்படைகள். இன்று இந்த அடிப்படை கொள்கைகளை பற்றி பேசாமல் இந்துத்துவ வெறி, இனவெறி, மதவெறி, மொழிவெறி என்று தமிழ் தேசிய புரட்டர்கள் தமிழ்த்தேசியத்தை சிதைக்கும் வேலையை திட்டமிட்டு செய்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
இந்த போலி தமிழ்த்தேசியம் இந்துத்துவத்தையும், இந்திய அரசையும் எதிர்க்கும் தேச விடுதலை போராட்டத்திற்கும் தயாராக இல்லை, இந்திய அரசின் சூழ்ச்சியினால் பகை சூழ்ந்து நிற்கும் அண்டை மாநிலங்களுடன் ஒற்றுமையை கட்டவும் முன்வரவில்லை. இதெல்லாம் அவர்களுடைய ஆற்றல்களுக்கு அப்பாற்பட்டதாக வைத்துக் கொள்வோம். தமிழ்நாட்டில் உள்ளே தமிழர்கள் மத்தியில் ஓர்மையை வளர்ப்பது எங்கள் லட்சியம் என்பவர்கள் தமிழர்களுள் பெரும்பகையாக நிலவும் இழிவான சாதியக் கட்டமைப்பை ஒழிக்கவும் தயாரில்லை.
அப்படியானால் இவர்கள் பேசும் தமிழ்த்தேசியம் என்பதுதான் என்ன? அவர்கள் பேசுவது இந்துத்துவ, சாதிய இனவெறியாக இருக்கிறது.
தமிழ்த்தேசிய ஒர்மையை கட்ட விரும்புவதாக கூறும், இந்த தமிழ்த்தேசியவாதிகள் சாதியை ஒழிக்க விரும்பவில்லை என்பதோடு அதைப்பற்றி பேசவும் விரும்பவில்லை. அதன் ஆதிக்கத்தை மட்டும் ஒழித்தால் போதுமென நம்மிடம் பகடி செய்கிறார்கள். இவர்களால் ஒழிக்க முடியாதென்பது தெரிந்த விடயமே. ஆனால் கருத்தியலாகவாவது சாதிஒழிப்பு எங்கள் இலட்சியம் என்று முழங்குவதில்லையே, ஏன்? ஏனென்றால் அப்படி பேசினால் இன்று இந்தக் கட்சிகளை சூழ்ந்து நிற்கும் சாதியவாதிகள் வெளியேறிவிடுவார்கள். அவர்கள் வெளியேறிவிட்டால் கூடாரம் காலியாகிவிடும்.
இன்று சாதி ஆதிக்கமும், சாதி வெறியுமே அத்தகைய தமிழர்களின் உணர்வாக இருக்கிறது. அவர்களின் இந்த பிற்போக்குத்தனத்தையும், தமிழின விரோத போக்கினையும் மறைக்கவும்,மறக்கடிக்கவுமே போலியான எதிரிகளை வடிவமைத்து, உண்மையான எதிரிகளை பத்திரமாக பாதுகாத்து,இந்தியத்திற்கும், இந்துத்துவத்திற்கும் இவர்கள் சேவை செய்கிறார்கள்
இந்தியாவில் இந்துத்துவத்திற்கு கடும் சவால் விட்டுக் கொண்டிருக்கும் பெரியாரின் முற்போக்கான திராவிட கருத்தியலை வீழ்த்தி இந்துத்துவத்திற்கும்,இந்தியத்திற்கும் தொண்டாற்றும் பெரும்பணியையும் இவர்கள் மேற்கொண்டிருக்கிறார்கள்.
இந்த போலி தமிழ்த்தேசியர்களுக்கு ஒரே இலக்காக தேர்தல் அரசியலே இருப்பதாலும், தேர்தலில் வெற்றி பெற்றால் தமிழக மக்களின் உரிமைகளை எல்லாம் பெற்று விடலாம் என்று கருத்தை வலிமையாக வைப்பதாலும் திராவிட கட்சிகளுக்கு முன்பு தமிழ்நாட்டில் தேர்தல் மூலம் ஆட்சிக்கு வந்த ஆட்சியாளர்கள் தமிழ்நாட்டுக்கு என்ன செய்தார்கள் என்பதையும் சற்றுப் பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது.
ராஜாஜி,பக்தவச்சலம்,காமராஜர் போன்ற தமிழர்களின் ஆட்சிகள் தங்களது இந்திய முதலாளிகளை திருப்திப்படுத்த, தமிழ் மக்களுடைய தேசிய எழுச்சிக்கு எதிராக நின்று தமிழர்களுக்கு எதிரான திட்டங்களை திணிப்பதையும் அதற்கெதிராக எழுந்த தமிழர் போராட்டங்களை ஒடுக்குவதை இந்திய விசுவாசத்துடன் செய்து வந்தனர்.
இந்தியை கொண்டு வந்தே தீருவேன் என்று கங்கணம் கட்டிக் கொண்டு நின்றவர்கள்தான், தமிழக எல்லைக்கான போராட்டம் நடந்துக் கொண்டிருந்த போது குடகு, கோலார், பீர்மேடு, தேவிகுளம், மூணாறு, திருப்பதி போன்ற தமிழர்களின் பூர்வீக வாழிடங்களை அண்டை மாநிலங்களுக்கு தாரை வார்த்துக் கொடுத்தவர்கள்; இன்றளவும் நாம் தண்ணீருக்காக மூன்று மாநிலங்களுடன் போராடி கொண்டிருக்கும் சூழலையும் உருவாக்கியவர்கள். கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தையும் இவர்கள் தாரை வார்க்கத் தயாரான போதுதான் திரு. நேசமணி, குளச்சல் சைமன், அப்துல் ரசாக் ஆகியோரின் சீரிய தலைமையில் நடைபெற்ற பெரும்போராட்டமும், 16 தமிழர்களின் உயிர்த்தியாகமும்தான் கன்னியாகுமரி மாவட்டம் இன்று நம்முடன் இருப்பதற்கான காரணம் என்பதை நாம் ஒருபோதும் மறக்கலாகாது. இவர்கள் ஆட்சிக்காலத்தில் தமிழ்நாட்டு மக்களுக்கு செய்த துரோகங்களுக்கு பதிலடியாகவும், பாடம் புகட்டவும்தான் தமிழக மக்கள் அன்றைய சூழலில் புத்தொளி போல வந்த பெரியாரின் திராவிடக் கொள்கைகளை பேசியவர்களையும்,இந்தி திணிப்பு எதிர்ப்பு போராட்டக் களத்தில் நின்றவர்களையும் தேர்வுசெய்தனர்.
கடந்த சில வருடங்களாக நடக்கும் ஓ. பன்னீர்செல்வம், எடப்பாடி பழனிச்சாமி ஆகிய தமிழர்களின் ஆட்சியில்தான் தமிழகம் இதுவரை பெற்றிருந்த உரிமைகளையெல்லாம் முற்றிலுமாக இழந்துவிட்டு நிற்கிறது.. இதுவரை நடைபெற்ற ஆட்சிகளிலேயே மோசமாக விளங்கும் இவர்கள் ஆட்சியில்தான் ஒடுக்கப்பட்ட தமிழ்நாட்டு மக்கள் மீதான சாதிவெறி தாக்குதல்கள் அதிகரித்திருக்கின்றன. இது தமிழர் ஒருவர் ஆட்சியில் அமர்வதால் அவர் தமிழ்நாட்டின், தமிழர்களின் நலன்களுக்காகத்தான் செயல்படுவர் என்ற எந்த உத்திரவாதமும் இல்லை. அப்படி உத்தரவாதம் அளிப்பவர்கள் சாதீய,இன,மத வெறியர்களாக இருப்பதால் இந்திய ஆளும் வர்க்கத்தை எதிர்த்து நின்று தமிழ்நாட்டின் நலன்களை பெறுவது அவர்களால் இயலாத காரியம் என்பதை உறுதியாக சொல்லமுடியும். மேலும் அதனுடன் இணைந்து நின்று இந்துத்துவ ,சாதீய,இன வெறி அரசியலைத்தான் முன்கொண்டு செல்வார்களே தவிர தமிழ்த்தேசிய அரசியலை அல்ல.
மாற்று இனத்தவர் வந்து அனைத்தையும் கைப்பற்றிக் கொண்டனர், ஆளுகின்றனர், தமிழருக்கு துரோகம் செய்கின்றனர், தமிழரை அழிக்கப் பார்க்கின்றனர் என்று பேசுகின்றனர்; ஆனால் இந்த சாதித்தமிழர்கள் சாதிக்கூட்டணியில் அவர்கள் மாற்று இனத்தாராக குறிப்பிடுபவர்களோடு இணைந்து நிற்பதற்கும், அவர்களோடு இணைந்து சக தமிழர்களை ஒடுக்குவதற்கும் எந்த தயக்கமும் காட்டுவதில்லை. தமிழர்களை பிளவுப்படுத்தும் இந்த சாதீயத்தை தூக்கி எறிந்துவிட்டு தேசியமாக ஒன்றுபடுவதைப் பற்றி ஒருபோதும் பேசுவதில்லை.
வீட்டுக்கு உள்ளே உள்ள பிரச்சனைகளை ஓழிக்க முடியாமலும், ஊரில் உள்ள பிரச்சனைகளை தீர்க்க முடியாமலும் பக்கத்து வீட்டுக்காரன் வைக்கோல் போரை கொளுத்திவிடும் கதையாக இங்கே மடைமாற்றும் அரசியல்தான் நிகழ்கிறது.
மார்க்சிய அடிப்படையிலான தேச சுயநிர்ணய உரிமை கொள்கை, கோட்பாடுகளை முன்வைத்து அரசியல் செய்வதற்கான தகைமை இல்லாததால் அதை தவிர்ப்பதும், சிதைப்பதுமாக அவர்கள் இந்திய, இந்துவ ஆளும் வர்க்கங்களுக்கு சேவை செய்வதைத்தான் இலட்சியமாக கொண்டிருக்கிறார்களே தவிர, தமிழ்த்தேசிய ஒற்றுமையோ, தமிழீழ விடுதலையோ அவர்களின் இலட்சியமல்ல.
